Mijn bezoek aan de jaarvergadering

Jaarvergadering van de afdeling Drenthe van de NBvP, Vrouwen van Nu op 7 april 2011 om 19.30 uur in de Voorhof te Westerbork.

Tegen het einde van de middag liet het zonnetje zich pas zien en dat terwijl de weerman ons de hele dag zon beloofde. Had ik niet gezegd dat ik wel zou gaan dan had ik nu lekker op de fiets gezeten. Met gemengde gevoelens stap ik in de auto, op weg naar de provinciale jaarvergadering in Westerbork.

Na een hartelijk ontvangst wordt mij gewezen waar ik koffiemunten kan kopen. De verkoopster vraagt of ik één of twee kopjes wil. Naast haar staat een mandje met buttons en ik begrijp dat, als ik twee kopjes neem, ik er een button bijkrijg. Natuurlijk ga ik voor het ‘voordeeltje’. Het is een leuke jubileumbutton met de tekst: “Bloemen verwelken. Tijden vergaan. Maar onze noaberschap. Blijft bestaan”. Ik speld hem op maar heb verder de hele avond geen opgespelde buttons meer gezien. Misschien had ik hem moeten bewaren voor op het feest?

Dacht ik toch dat ik vroeg was maar de halve zaal zit al vol. Toch zie ik nog geen bekenden om bij te gaan zitten. Vooraan zijn een paar vrije tafeltjes, als ik daar ga zitten zien de vrouwen van mijn afdeling mij vast wel. Hé, er ligt een bruin houtje op de tafel. ‘Gereserveerd’ lees ik ondersteboven als ik met enige moeite over het tafeltje heen hang. Oké, hier mag ik dus niet blijven. Achter mij maken vrouwen mij duidelijk dat ik wel bij hen mag aanschuiven. In tegenstelling tot waarover veel geklaagd wordt heb ik gelukkig weinig last van ‘tasjescultuur’. Even later wordt er nog een ‘éénling’ aan ons tafeltje uitgenodigd.

Om half acht staat onze voorzitter op het toneel achter het spreekgestoelte. Zij wil de vergadering openen, maar dat lukt nog niet. De meer dan 260 vrouwen hebben nog niet allemaal een zitplaatsje gevonden en de koffie/theevoorziening loopt ook een beetje vast.

Maar, alles komt goed en Janneke Bruins opent deze jaarvergadering. In haar openingswoord blikt zij terug op 2010 en vertelt de plannen voor de komende jaren. Dit jaar bestaat onze provinciale afdeling 80 jaar en daarom is er vanavond alleen het huishoudelijke deel en op 16 april/26 november een feestavond.

Er worden verslagen goedgekeurd, een kascommissielid bedankt en een nieuwe gekozen en Gretha Remerij van het landelijk bestuur vertelt over o.a. toekomstige projecten. Een filmpje naar aanleiding van het project Vitaal Platteland wordt gestart maar het ‘geluid’ wil niet meewerken. Dus, gaan we pauzeren = netwerken. Na de pauze zien en horen we in het filmpje hoe drie Vrouwen van Nu vertellen over hun bedrijf. Afdelingen kunnen het filmpje lenen voor een afdelingsavond.

Aftredend en niet herkiesbaar zijn Henny Mensink en Anneke Bruins Slot. Aldy Ploeger heeft zich beschikbaar gesteld en wordt met algemene stemmen aangenomen. Als welkom ontvangt zij een grote koffer. Er vindt een functiewijziging in het PB plaatst mede vanwege het penningmeesterschap: de huidige voorzitter Janneke Bruins gaat de penningen beheren en draagt de voorzittershamer (met bijbehorend  racewagentje wat symbool staat voor de vele kilometer) over aan Alien Jalvingh. Bep Ooms neemt de vrijgekomen taak van secretaris op zich.

Ik luister naar de afscheidsgedichtjes die de blijvende PB-leden voor hun scheidende collega’s schreven, bewonder de afscheidscadeaus en applaudisseer als dank aan Henny en Anneke voor het vele werk wat zij de afgelopen zes jaar voor ons deden.

En nu denk ik terug aan de gezellige en ongedwongen avond en herinner mij ook weer de parodie die de vrouwen aan mijn tafeltje hadden op de tekst van de jubileumbutton:

“… Maar zonder noaberschap zal ’t niet goan”.

Vriendschap

Gisteren hadden we bezoek. Daar is natuurlijk niet zoveel bijzonders mee maar, ‘deze visite’ voor mij wel.

In 1975, een paar jaar na ons trouwen, zijn wij verhuisd  van het rustige Drenthe naar het drukke ‘westen’ van Nederland. Ik was in blijde verwachting van onze eerste zoontje en voelde mij als een kat in een vreemd pakhuis. Wij kwamen terecht in een benedenwoning met een tuintje. Dat was wel heel fijn want wij hadden een klein zwart lief hondje.

Boven ons woonde een stelletje waarvan het vrouwtje ook met een verdacht buikje rondliep. Ik raakte met haar aan de praat en het ‘klikte’ meteen.  Wij zouden zo’n beetje tegelijk ons eerste kindje krijgen. Het werd een wedstrijdje wat ik uiteindelijk met een verschil van slechts 18 dagen heb gewonnen. Onze baby’s lagen samen in de box en samen in het grasveldje met madeliefjes.

Maar ja, er gebeurt nu eenmaal van alles in het leven. Zowel zij als wij verhuisden diverse keren maar… we hebben steeds contact met elkaar weten te houden. Soms, zien we elkaar maar eenmaal per jaar; druk met het werk, familie, vakantie enz. 

En als je elkaar dan, na een hele tijd weer ziet, voelt het of het pas gisteren was, dat je nog ‘bijbabbelde’.

Onbetaalbaar, een vriendschap voor het leven.